ฉาก 4: ออเดอร์ใหม่และแผนการของปีเตอร์ (51)

ปีเตอร์ (51 ปี) กับ คะน้า (36 ปี) กลับมาถึงร้านพร้อมเหงื่อโทรมกาย คะน้านั่งเช็ดมอเตอร์ไซค์อย่างบรรจง ขณะที่ปีเตอร์กำลังกดรับออเดอร์ใหม่จากแอปพลิเคชัน

ปีเตอร์: (ตาลุกวาว) "คะน้าที่รัก! ออเดอร์มาแล้ว! ข้าวผัดกะเพราทะเลพิเศษ ไปส่งที่... ซอยสาทร 11! ไกลเอาเรื่องนะเนี่ย!"

คะน้า: (เงยหน้ามองสามีด้วยความระแวง) "สาทร 11... ต้องวิ่งเส้นหลักใช่ไหมคะ? เลี้ยวซ้ายตรงสี่แยกใหญ่ แล้วตรงไปเรื่อยๆ ประมาณ 4 กิโลเมตร..."

ปีเตอร์: (ทำท่าคิดอย่างลึกล้ำตามประสาคนวัย 51) "อืมมม... 4 กิโลเมตร... มันไกลไป! ไม่ได้การ! วันนี้ฉันมีแผนที่เด็ดกว่านั้น! ฉันจำได้ว่าสมัยฉันอายุ 20 กว่าๆ มีทางลัดสุดยอดอยู่แถวนี้! เป็นซอยเล็กๆ ที่ตัดผ่านวัดเก่าและทะลุออกหลังตึกใหญ่! ประหยัดเวลาไปได้เป็นชั่วโมง!"

คะน้า: (สีหน้าซีดเผือด) "ทางลัดสมัยคุณอายุ 20... นั่นมันเมื่อ 30 ปีที่แล้ว นะปีเตอร์ซัง! กรุงเทพฯ ตอนนั้นยังไม่มีรถไฟฟ้าเลยนะ!"

ปีเตอร์: "อย่าดูถูกภูมิปัญญาของคนไทยที่ขับมอเตอร์ไซค์มากว่าสามทศวรรษสิคะน้า! ทางลัดมันยังคงเป็นทางลัด! เชื่อฉัน! วันนี้ฉันจะขับเอง และจะพาเธอไปสัมผัสกับเส้นทางในตำนาน!"

คะน้า: (หยิบหมวกกันน็อกมาใส่ด้วยความจำยอม) "ก็ได้ค่ะ... แต่ถ้าเราไปโผล่ที่อยุธยา... ฉันจะสั่งให้คุณไปนั่งสมาธิใต้ต้นโพธิ์ข้างวัดรอจนกว่าฉันจะส่งกะเพราเสร็จนะ"

ฉาก 5: ทางลัด (ในตำนานที่เกือบเป็นตำนานผี)

ปีเตอร์บิดมอเตอร์ไซค์เข้าซอยเล็กๆ ที่แคบและมืดทึบ คะน้ากอดเอวสามีแน่นด้วยความกลัว

คะน้า: (เสียงสั่นๆ) "ปะ... ปีเตอร์ซัง... ทำไมซอยนี้มันเงียบจังเลยคะ? ป้ายก็ไม่มี ไฟข้างทางก็ไม่ติด..."

ปีเตอร์: (เสียงฮึกเหิม) "นี่แหละทางลัด! มันต้องเป็นความลับไงคะน้า! คนส่วนใหญ่ถึงไม่รู้! ดูสิ... นั่นไง! วัดที่ฉันบอก! วัด... วัด... วัดอะไรวะ..."

มอเตอร์ไซค์แล่นผ่านกำแพงวัดเก่าที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์ ในวัดมีแต่ความเงียบสงบชวนขนลุก

คะน้า: (ชี้ไปที่ทางแยก) "ปีเตอร์ซัง! ทางแยกค่ะ! ซ้ายหรือขวา?"

ปีเตอร์: "อืมมม... ถ้าฉันจำไม่ผิด... เมื่อ 30 ปีที่แล้วฉันเลี้ยว... อะ! ฉันจำได้แล้ว! ฉันเลี้ยว... เอ๊ะ... หรือฉันเลี้ยวขวา... ไม่สิ! ทางซ้าย! ทางซ้ายต้องเป็นทางลัด!"

(ปีเตอร์เลี้ยวซ้ายอย่างมั่นใจ... แต่ทางข้างหน้าเป็นเพียงพงหญ้ารกทึบที่ปลายทางเป็นคลองน้ำเน่า)

คะน้า: (ตะโกน) "หยุดเดี๋ยวนี้ปีเตอร์ซัง! นั่นไม่ใช่ทางลัด! นั่นมันทางลงคลอง! ถ้าเราลงไป... กะเพราทะเลก็จะกลายเป็นกะเพราในต้มยำนะ!"

ปีเตอร์: (เบรกเอี๊ยด) "โอ๊ะ! ขอโทษๆ! สงสัยคลองมันถมไม่เสร็จ! โอเค... ถอยหลังๆ! น่าจะเป็นทางขวาแล้วแหละ!"

(ปีเตอร์พยายามถอยหลัง แต่ล้อหลังติดก้อนอิฐ คะน้าต้องลงไปช่วยเข็นมอเตอร์ไซค์ที่หนักอึ้ง)

คะน้า: (พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขณะที่ปาดเหงื่อ) "ปีเตอร์ซังคะ... ตอนคุณอายุ 20 คุณคงเป็นคนส่งอาหารด้วยมอเตอร์ไซค์... หรือคุณเป็นนักโบราณคดีที่กำลังค้นหาซากอารยธรรมโบราณคะ?"

ปีเตอร์: (หน้าเจื่อน) "โธ่... ก็ได้! ยอมรับก็ได้! ฉันอาจจะจำผิดไปนิดหน่อย! หรือไม่ก็... เมืองมันเปลี่ยนไปเยอะมากจนถนนเส้นนี้หายไปจากโลกแล้ว..."

ฉาก 6: การมาถึง (แบบหมดสภาพ)

คะน้ากลับมาเป็นคนขับ เธอต้องใช้ GPS และประสบการณ์ของเธอเองในการพาตัวเองและสามีที่เปียกเหงื่อไปถึงสาทร 11 ในที่สุด

ลูกค้า: (เป็นสาวออฟฟิศ) "โอ้! ในที่สุดก็มาถึง! เกือบชั่วโมงแน่ะ! ขอบคุณนะคะ..."

ปีเตอร์: (หอบแฮ่กๆ ยื่นถุงกะเพราให้) "ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ! พวกเรามี 'เทคนิค' พิเศษในการส่งอาหารครับ! เป็นการเดินทางท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติและโบราณคดีไปด้วย..."

คะน้า: (รีบพูดตัดบท) "ขอโทษที่ช้านะคะ อาหารยังร้อนอยู่แน่นอนค่ะ! ขอโทษจริงๆ ที่สามีฉันชอบผจญภัยนอกแผนที่ค่ะ!"

ลูกค้า: (มองไปที่มอเตอร์ไซค์ เห็นป้ายร้าน 'ปีเตอร์-คะน้า อร่อยได้ถึงบ้าน (ถ้าไม่หลง)') "อ๋อ... เข้าใจแล้วค่ะ! ไม่เป็นไรค่ะ... ไว้คราวหน้าให้คุณผู้หญิงขับคนเดียวนะคะ"

ขณะที่ขับรถกลับ ปีเตอร์นั่งซ้อนท้ายเงียบๆ

ปีเตอร์: "คะน้า... ฉันขอโทษนะ... ฉันแค่... อยากให้เธอเห็นว่าฉันยังเก่งเหมือนสมัยหนุ่มๆ..."

คะน้า: (ขับรถเข้าซอยร้านอย่างนุ่มนวล) "ปีเตอร์ซังคะ... อายุ 51 ปี ไม่ได้แปลว่าคุณต้องจำทางได้ทุกซอกซอยหรอกค่ะ... แต่จำทางไปร้านเรา... กับจำว่าใครเป็นคนขับตอนที่เราส่ง... ก็พอแล้วค่ะ"

ปีเตอร์: "ได้เลยที่รัก! ต่อไปนี้ฉันจะทำหน้าที่เป็น... คนส่งราเมงซ้อนท้าย!"

คู่รักเดลิเวอรี่สาย (เกือบ) หลง (ภาค 3: เมื่อญี่ปุ่นต้องพึ่งพา 51 ปีไทย)

ฉาก 7: ออเดอร์สุดท้าทาย

วันรุ่งขึ้น มีออเดอร์เข้ามาที่ร้าน "ปีเตอร์-คะน้า อร่อยได้ถึงบ้าน (ถ้าไม่หลง)" เป็นออเดอร์ใหญ่ ข้าวกล่องเบนโตะสไตล์คะน้า 10 กล่อง

ปีเตอร์: (แกะใบสั่ง) "โอ้โห! ออเดอร์ใหญ่เลย! ไปส่งที่... โรงพยาบาลเอกชนแห่งใหม่... แถวบางนาตราด กม. 18!"

คะน้า: (สีหน้าเคร่งเครียด) "บางนาตราด กม. 18... ฉันไม่เคยไปแถวนั้นเลยค่ะ ปีเตอร์ซัง... ทางหลวงที่นั่นมันซับซ้อนมากนะ มีทางคู่ขนาน ทางด่วน และสะพานกลับรถมากมาย... GPS ก็ดูงงๆ ด้วย"

ปีเตอร์: (ยืดอกอย่างผึ่งผาย) "นี่แหละโอกาสของฉันคะน้า! ฉันเป็นคนกรุงเทพฯ! ถึงฉันจะหลงทางในซอยเล็กซอยน้อยที่ฉันอยู่มาทั้งชีวิต... แต่ถนนใหญ่! ทางหลวง! ฉันรู้ดี! ฉันเคยไปวิ่งรถเล่นแถวนั้นสมัยวัยรุ่น!"

คะน้า: (พยายามหาจุดอ้างอิงบนแผนที่) "แต่... มันไกลมากนะคะ... คุณจะจำได้เหรอคะ? ถนนมันเปลี่ยนไปตั้งเยอะนะ..."

ปีเตอร์: "เชื่อฉัน! ฉันจะนำทางเธอเอง! ฉันจะนั่งซ้อนท้ายแล้วคอยกระซิบคำสั่งให้เธอ! วันนี้ฉันจะเป็น 'จีพีเอสมนุษย์วัย 51 ปี'!"

คะน้า: (ยอมแพ้) "ก็ได้ค่ะ ปีเตอร์ซัง... แต่ถ้าฉันส่งเบนโตะไม่ทันเวลา... คุณต้องทำเบนโตะชุดพิเศษให้ฉันกินทุกวันเป็นเวลาหนึ่งเดือนนะ!"

ฉาก 8: จีพีเอสมนุษย์ (ที่ทำงานผิดพลาด)

คะน้าขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นถนนบางนาตราดอย่างระมัดระวัง ปีเตอร์นั่งซ้อนท้ายทำตัวเป็นนักสำรวจผู้ยิ่งใหญ่

ปีเตอร์: (ชี้มือไปข้างหน้าอย่างองอาจ) "เอาล่ะ! ตรงไปเรื่อยๆ! พยายามอยู่เลนกลาง! แล้วพอเห็น... เห็น... ป้ายสีเขียวใหญ่ๆ ก็เตรียมเลี้ยวซ้ายเลย!"

คะน้า: "ป้ายสีเขียว? มีป้ายสีเขียวเต็มไปหมดเลยนะคะปีเตอร์ซัง! ป้ายบอกทางด่วน ป้ายบอกทางไปชลบุรี... ป้ายไหนคะ?"

ปีเตอร์: "ป้ายที่... ที่มันเขียนว่า... ชลบุรีไง! เลี้ยวซ้ายเข้าชลบุรีเลย!"

คะน้า: (ตกใจ) "ปีเตอร์ซัง! ไม่ได้นะคะ! โรงพยาบาลอยู่ฝั่งขาเข้ากรุงเทพฯ นะคะ! ถ้าเราเข้าชลบุรี เราจะต้องไปโผล่ที่พัทยานะคะ! นั่นมันไปเที่ยวแล้ว ไม่ใช่ไปส่งอาหาร!"

ปีเตอร์: "อ้าวเหรอ... ทำไมมันดูเหมือนทางเข้าโรงพยาบาลจังเลย... หรือว่าสมัยก่อนโรงพยาบาลมันเคยอยู่ที่พัทยามาก่อนวะ..."

คะน้า: (ตัดสินใจ) "ฉันไม่เชื่อคุณแล้ว! ฉันจะตาม GPS!"

ปีเตอร์: "อย่าเชื่อเครื่องจักร! เชื่อสัญชาตญาณผัว! เอาล่ะ! เห็นสะพานลอยข้างหน้าไหม? ขึ้นสะพานลอย!"

คะน้า: (ชะลอรถ) "สะพานลอยคนข้ามถนนนะคะปีเตอร์ซัง! มอเตอร์ไซค์ห้ามขึ้นนะ!"

ปีเตอร์: "สมัยฉันหนุ่มๆ มันยังไม่มีป้ายห้ามเลยนะ! มันคือ 'ทางด่วนส่วนบุคคล' ไง! เธอจะได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของหลังคาตึกแถว... เอ๊ย! ไม่ใช่! เร็วกว่าเดิมสิ!"

คะน้า: (บิดคันเร่งขึ้นสะพานข้ามแยกแทน) "ไม่ค่ะ! ฉันจะขึ้นสะพานข้ามแยกนี้แล้วกลับรถไปฝั่งตรงข้าม! ฉันจะเชื่อ GPS ที่พูดภาษาญี่ปุ่น! GPS ไม่เคยพาฉันไปคลองเน่า!"

ฉาก 9: การมาถึงที่สมบูรณ์แบบ (เพราะคะน้า)

ในที่สุด คะน้าก็สามารถบังคับมอเตอร์ไซค์ที่บรรทุกเบนโตะ 10 กล่อง ให้กลับรถมาตามเส้นทางที่ถูกต้องได้อย่างสมบูรณ์แบบ ปีเตอร์นั่งเงียบกริบตั้งแต่ตอนที่ถูกห้ามขึ้นสะพานลอยคนข้าม

พวกเขามาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งใหม่ตรงเวลาพอดี

ผู้สั่งอาหาร (เป็นพยาบาล): (รับอาหาร)

"ขอบคุณมากค่ะ! มาตรงเวลาเป๊ะเลย! ท่าทางคุณผู้หญิงจะเก่งเรื่องเส้นทางมากๆ เลยนะคะ!"

ปีเตอร์: (รีบลงจากรถ ทำท่าเท้าสะเอว)

"แน่นอนครับ! ผมนี่แหละเป็นคนวางแผนเส้นทาง! ผมแนะนำให้ภรรยาใช้เส้นทางอ้อม... เพื่อเป็นการตรวจสอบคุณภาพถนนไปด้วยครับ! เป็นบริการเสริมของเราครับ! 'ส่งอาหารพร้อมรีวิวพื้นผิวจราจร'"

คะน้า: (ยิ้มหวานให้พยาบาล) "ขอโทษที่สามีฉันพยายามขายความสามารถในการหลงทางของเขาเป็นจุดเด่นนะคะ... จริงๆ แล้วฉันใช้ GPS และประสบการณ์จากการเป็นนักขับเดลิเวอรี่เต็มตัวมา 3 เดือนค่ะ"

ปีเตอร์: (กระซิบกับคะน้าขณะขับกลับ) "คะน้า... เมื่อกี้ตอนที่ฉันบอกให้เธอเข้าชลบุรี... ฉันเห็นป้ายบอกว่ามี... ซุปเปอร์มาร์เก็ตขายปลาทูน่าญี่ปุ่น ที่นั่นนะ... ฉันแค่คิดว่าเราจะได้แวะซื้อของเข้าบ้านก่อนไง..."

คะน้า: (ขับมอเตอร์ไซค์ด้วยความเร็วสูงทันที) "ปีเตอร์ซัง... วันนี้มื้อเย็นคือข้าวผัดน้ำเปล่าค่ะ... และพรุ่งนี้ฉันจะติดป้ายประกาศใหญ่ๆ ที่หน้าร้านเราว่า: 'โปรดระวัง!

คนส่งหลักคือคะน้า! ส่วนปีเตอร์คือตัวถ่วงที่เชื่อถือไม่ได้!'"

ปีเตอร์: (เสียงอ่อยๆ บนรถที่กำลังพุ่งไปข้างหน้า) "โหดจังเลย... เป็นการโปรโมทที่ไม่แฟร์กับผู้ชายวัย 51 เลย..."