มาดามคะน้ากับภารกิจ "เข็มแห่งความรัก" 💘

ฉากที่ 1: การแจ้งคำสั่งอย่างนุ่มนวล

พี่หน่องกำลังจมอยู่กับเก้าอี้เกมมิ่งตัวโปรด หลังค่อมเป็นกุ้งเพราะความปวดที่สะสมมานาน เขาพยายามบิดตัวซ้ายทีขวาที แต่ก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้น

"พี่หน่องขา..."

เสียงใสๆ อ่อนโยนของ น้องคะน้า ภรรยาสุดที่รักดังขึ้น น้องคะน้าเดินเข้ามาในห้องทำงานที่ดูรกและหยิบแก้วกาแฟเย็นที่วางค้างไว้ไปอย่างเงียบเชียบ

"ครับคะน้า... มีอะไรครับคนดี" พี่หน่องตอบอย่างเกรงใจ เพราะรู้ดีว่าเสียงนุ่มนวลของคะน้าไม่เคยมาพร้อมเรื่องธรรมดา

น้องคะน้าเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานราวกับนางฟ้า "คะน้าโทรศัพท์ไปปรึกษาคุณหมอผู้เชี่ยวชาญด้านอาการปวดหลังมาเรียบร้อยแล้วนะคะ" เธอกล่าวพร้อมกับโชว์ใบนัดที่ถืออยู่ในมือ

"คุณหมอแนะนำการ ฝังเข็ม ค่ะ และคะน้าได้จองคิวที่คลินิกที่ดีที่สุดในซอยให้พี่หน่องแล้วค่ะ"

พี่หน่องกลืนน้ำลายเอื๊อก ความกลัวเข็มทำให้เขาตัวแข็ง "ฝะ... ฝังเข็มเลยเหรอครับคะน้า! ไม่นวดก่อนเหรอครับ? พี่ไม่ค่อยถูกกับเข็มเท่าไหร่นะครับ" เขาพยายามปฏิเสธอย่างอ่อนแรง

น้องคะน้าเอามือวางบนบ่าของพี่หน่องอย่างแผ่วเบา สายตาเต็มไปด้วยความเข้าใจแต่ก็แน่วแน่ "พี่หน่องคะ การนวดเป็นการบรรเทาอาการชั่วคราวค่ะ แต่การฝังเข็มคือการรักษาที่ต้นเหตุ เพื่อให้พี่หน่องหายขาด และกลับมาเล่นเกมได้โดยที่ไม่ต้องทรมานอีก"

"พรุ่งนี้ 10 โมงตรงนะคะ เราต้องไปถึงก่อนเวลา 15 นาทีค่ะ คะน้าเคลียร์ตารางงานทั้งหมดเพื่อไปดูแลพี่หน่องเองเลยค่ะ"

น้ำเสียงของน้องคะน้ายังคงสุภาพอ่อนโยน แต่ทุกประโยคที่ออกมานั้นชัดเจนและเด็ดขาด ไม่มีช่องว่างให้พี่หน่องได้ต่อรองแม้แต่วินาทีเดียว นี่คือความรักและความห่วงใยที่มาในรูปแบบของ "คำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธ"

ฉากที่ 2: ความกลัวที่ต้องเก็บไว้

เช้าวันรุ่งขึ้น พี่หน่องนั่งนิ่งเป็นหุ่นปูนอยู่ในรถ น้องคะน้าขับรถอย่างใจเย็นและเปิดพอดแคสต์คลายเครียด

เมื่อไปถึงคลินิก พี่หน่องตัวเกร็งจนแทบจะกลายเป็นรูปปั้นสิงโตหน้าประตู

"คุณหมอเชิญคุณหน่องในห้องเลยค่ะ" พยาบาลเรียกคิว

พี่หน่องหันไปมองน้องคะน้าด้วยสายตาอ้อนวอนราวกับลูกแมวถูกทิ้ง "คะน้าครับ... พี่... พี่ว่าพี่อาจจะหายแล้วนะครับ"

น้องคะน้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาจับมือพี่หน่องเบาๆ "ไม่ได้นะคะพี่หน่อง เรามาถึงที่นี่แล้ว คุณหมอเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วค่ะ การยกเลิกโดยไม่มีเหตุผลจะทำให้คุณหมอเสียเวลานะคะ"

คำว่า "เสียเวลา" ทำเอาพี่หน่องรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เขาจำต้องเดินตามพยาบาลเข้าไปอย่างจำยอม

ขณะที่เขานอนคว่ำอยู่บนเตียง และคุณหมอกำลังจะลงมือ น้องคะน้าเข้ามาในห้อง และยืนอยู่ข้างๆ

ทุกครั้งที่พี่หน่องเริ่มกระสับกระส่าย น้องคะน้าจะกล่าวขึ้นมาอย่างนุ่มนวลว่า "พี่หน่องคะ... อย่าเกร็งนะคะ... คะน้าอยู่นี่ค่ะ หายใจเข้าออกยาวๆ นะคะ ถ้าพี่หน่องไม่ร่วมมือ คุณหมอจะทำงานลำบากนะคะ" (สุภาพ แต่ย้ำให้ทำตาม)

เมื่อเข็มปักลงไปตามจุดต่าง ๆ พี่หน่องอยากจะกรีดร้อง แต่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มและแววตาที่จับจ้องอย่างห่วงใยของภรรยา เขาก็ทำได้แค่กัดฟันและเปล่งเสียงออกมาเบาที่สุด

บทสรุป: การหายขาดที่มาพร้อมกับใบนัดถัดไป

เมื่อการรักษาเสร็จสิ้น พี่หน่องรู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คะน้าครับ! หลังพี่หายปวดจริง ๆ ด้วย! แหม... ทำไมพี่ไม่มาตั้งนานแล้วนะ" พี่หน่องยืดหลังตรงอย่างภาคภูมิใจ

น้องคะน้าอมยิ้มอย่างพึงพอใจ "คะน้าดีใจด้วยนะคะพี่หน่อง" เธอยื่นใบนัดอีกใบให้สามี

"นี่คือใบนัดสำหรับสัปดาห์หน้าค่ะ คุณหมอแจ้งว่า เราต้องมาทำต่อเนื่องอีก 4 ครั้ง เพื่อให้อาการหายขาดอย่างถาวรนะคะ"

พี่หน่องมองใบนัดสลับกับใบหน้ายิ้มหวานของภรรยา
เขาเข้าใจแล้วว่าชีวิตเขาได้เข้าสู่กิจวัตรใหม่ที่ชื่อว่า "ฝังเข็มตามบัญชามาดามคะน้า" อย่างสมบูรณ์แบบ