ปีเตอร์หนีเมียไปเชียร์บอล ปีเตอร์คือเว็บมาสเตอร์ชาวไทยที่ใช้ชีวิตแบบโปรแกรมเมอร์ที่รักอิสระ

ปีเตอร์คือเว็บมาสเตอร์ชาวไทยที่ใช้ชีวิตแบบโปรแกรมเมอร์ที่รักอิสระและไม่เคยเครียดกับอะไรเลยบนโลกใบนี้ สโลแกนประจำตัวของเขาคือ "บั๊กแก้ได้ เมียสิแก้ไม่ได้"

ส่วนภรรยาของเขา, คะน้า, เป็นหญิงสาวชาวญี่ปุ่นผู้เคร่งครัดในขนบธรรมเนียมประเพณี เธอเชื่อในความมีระเบียบวินัย ความสะอาด และความเงียบสงบในบ้านที่เหมือนวิหารชินโต

ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านในกรุงเทพฯ แต่เมื่อถึงค่ำคืนวันเสาร์ที่ฟุตบอลบิ๊กแมตช์กำลังจะมาถึง ความสงบในบ้านก็พร้อมจะพังทลาย

"ปีเตอร์ซัง... วันนี้คุณมีนัดกับตู้เย็นซังและแล็ปท็อปซังใช่ไหมคะ" คะน้าถามด้วยรอยยิ้มที่เย็นกว่าน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือ ขณะที่เธอกำลังพับผ้าเช็ดหน้าเป็นรูปนกกระเรียน

ปีเตอร์ที่กำลังแอบซ่อนเสื้อทีมฟุตบอลไว้ใต้กองเสื้อยืดที่เขา "ซักแล้ว" (ตามคำบอกเล่าของเขา) สะดุ้งเฮือก "อ๋อ... ที่รัก! ไม่ใช่สิ วันนี้ผมมีนัดกับ... เอ่อ... โปรเจกต์ฉุกเฉินระดับโลก! เซิร์ฟเวอร์ที่พัทยาใกล้จะล่มแล้ว ผมต้องไปกู้ชีพมัน!"

คะน้าหรี่ตาลงเล็กน้อย "เซิร์ฟเวอร์ซังล่ม... ที่พัทยาซัง?"

"ใช่! เป็นภารกิจระดับชาติเลยนะคะน้า ถ้าไม่รีบไปกู้ ข้อมูลความลับของแก๊งค์แมวไทยอาจจะรั่วไหลออกไปได้!" ปีเตอร์พูดพร้อมกับพยายามเก็บเป้เล็กๆ ที่มีเพียงเสื้อบอลและเงินสดให้เร็วที่สุด

คะน้าพยักหน้าอย่างช้าๆ "เข้าใจแล้วค่ะ ปีเตอร์ซัง... กรุณาดูแลตัวเองด้วยนะคะ และอย่าลืม 'โฮเรนโซ' (Horenso: รายงาน, ติดต่อ, ปรึกษา) ให้ดิฉันทราบเป็นระยะ"

ปีเตอร์รีบจูบลาแบบลวกๆ แล้วกระโดดขึ้นรถแท็กซี่ไปสถานีขนส่งทันที เป้าหมายของเขา: ผับดูบอลชื่อดังในพัทยาที่เต็มไปด้วยเสียงเชียร์ เบียร์ และความวุ่นวายที่คะน้าจะไม่มีวันเข้าใจ

เมื่อถึงผับ... ปีเตอร์ก็เป็นอิสระ! เขาสวมเสื้อทีมโปรด ตะโกนสุดเสียง สั่งเบียร์เหยือกที่ห้า และลืมเรื่อง "โฮเรนโซ" ไปจนหมดสิ้น

ระหว่างที่ทีมโปรดของเขากำลังเตะมุม ปีเตอร์ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนมาแตะที่ไหล่...

"ขอโทษนะคะ ปีเตอร์ซัง..." เสียงหวานแต่เย็นยะเยือกดังขึ้นข้างหู

ปีเตอร์หันไปอย่างช้าๆ หัวใจของเขาร่วงลงไปที่พื้นผับที่เหนียวหนึบ... คะน้ายืนอยู่ตรงนั้น ในชุดกิโมโนเรียบร้อยราวกับเพิ่งออกมาจากศาลเจ้า พร้อมกับถือ พัดเหล็ก (Tessen) อันเล็กๆ ในมือ

"คะ... คะน้า! ที่รัก! คุณมาได้ไงเนี่ย?! นี่มันเซิร์ฟเวอร์! เออ... เซิร์ฟเวอร์ผมกำลังจะ... เอ๊ะ!"

"ดิฉันโทรศัพท์ซังไปหาเพื่อนร่วมงานซังของคุณแล้วค่ะ" คะน้าพูดด้วยรอยยิ้มที่อันตรายที่สุด "พวกเขาซังแจ้งว่า เซิร์ฟเวอร์ซังที่พัทยาซังไม่เคยมีอยู่"

ปีเตอร์เหงื่อแตกพลั่ก เขาพยายามคิดหาข้อแก้ตัวที่ซับซ้อนตามแบบฉบับของโปรแกรมเมอร์ "ไม่จริง! มันเป็น... มันเป็นเซิร์ฟเวอร์เสมือน! เป็นบล็อกเชนของแมวไทยที่ไม่สามารถ... อ๊ากกก!"

"โมจิ?" ปีเตอร์งงงวย

"ใช่ค่ะ... ตอนคุณออกจากบ้านซัง... คุณลืมเอากล่องอาหารกลางวันซังที่ดิฉันทำให้ออกมาด้วย" คะน้าพูดพร้อมกับชี้ไปที่กล่องอาหารน่ารักๆ ในมืออีกข้าง "ดิฉันเกรงว่าคุณซังจะหิวซัง... และในกล่องนั้น มี 'โมจิไส้พริก' สูตรโบราณสำหรับลงโทษสามีที่ไม่ซื่อสัตย์ซัง"

ปีเตอร์หน้าซีด "โมจิไส้พริก...?"

"ใช่ค่ะ... มันคือ 'จารีตซัง' ของครอบครัวดิฉัน"

บทเรียน: ปีเตอร์ต้องใช้เวลาช่วงที่เหลือของการแข่งขัน (ซึ่งทีมโปรดของเขาแพ้) นั่งอยู่ที่มุมผับอย่างสงบ เสพความเผ็ดร้อนของโมจิไส้พริก และรับฟังการบรรยายของคะน้าเรื่องความสำคัญของการ "โฮเรนโซ" ในชีวิตคู่

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา... ปีเตอร์ยังคงเป็นเว็บมาสเตอร์ที่ไม่เคยเครียด... ยกเว้น เวลาที่คะน้าหยิบพัดเหล็กออกมา... และเขาต้องรายงานสถานะการทำงานของเซิร์ฟเวอร์... ทุก 15 นาที... ถึงแม้ว่าเซิร์ฟเวอร์จะแค่เปิดเครื่องอยู่ก็ตาม