ความล้มเหลวของแผน "คะน้าขับรถ"

ณ ร้านอิซากายะในกรุงเทพฯ บรรยากาศอบอุ่นไปด้วยกลิ่นอาหารย่าง ปีเตอร์ วัย 50 ปี ผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจว่าแผนการดื่มของตนจะไร้ที่ติ และ คะน้า ภรรยาวัย 33 ปี นั่งสบายๆ จิบเครื่องดื่มในมือ

“ชนแก้วสิคะน้าจัง!” ปีเตอร์ยกแก้วสาเกขึ้นสูง “เพื่อคืนแห่งอิสรภาพ! สาเกจงเจริญ! เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะภรรยาที่น่ารักของฉันจิบ เบียร์ อยู่ไง!”

คะน้าชูแก้วเบียร์ขึ้นมาชนเบาๆ เธอจิบเบียร์สีทองที่มีฟองสวยงาม ปีเตอร์ไม่รู้เลยว่านั่นคือ เบียร์ไร้แอลกอฮอล์ (Non-Alcoholic Beer) ยี่ห้อดัง ที่เธอสั่งมาโดยเฉพาะ

คะน้า: “ค่ะ ปีเตอร์ซัง ดื่มให้เต็มที่เลยนะคะ ฉันจะดูแลคุณเอง” (คิดในใจ: น้ำมอลต์เย็นๆ นี่มันชื่นใจจริงๆ)

เมื่อแผนการ "คะน้าขับรถ" ถูกยืนยัน ปีเตอร์จึงเร่งสปีดการดื่ม สาเกตามด้วยโซจูไหลเข้าสู่ร่างกายวัย 50 อย่างรวดเร็ว

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง...

ปีเตอร์: “คะน้าจัง! เธอว่า ยากิโทริ ที่เรากินไป...มันร้องเพลงชาติไทยได้ไหม?”

คะน้า: “ไม่ได้ค่ะ ปีเตอร์ซัง แต่ถ้าคุณต้องการฟังเพลงชาติไทย...ฉันเปิดให้ได้นะคะ”

ปีเตอร์: “ไม่! ฉันต้องสอนมันร้องเอง! ชาตินี้! (ยกไก่เสียบไม้ขึ้นมาโบก) รักกกกกก!”

เมื่อได้เวลาเดินทางกลับ คะน้าพยุงสามีที่อยู่ในสภาพอ่อนปวกเปียกขึ้นรถอย่างง่ายดาย เพราะเธอยังมีแรงเต็มร้อยจากเบียร์ที่แทบไม่มีแอลกอฮอล์เลย

ปีเตอร์ล้มตัวลงบนเบาะหลัง (เพราะเขาพยายามจะนั่งที่นั่งเด็ก แต่โดนคะน้าลากมา) “คะน้าที่รัก...ขับรถให้เหมือน จรวด! เราจะไปดวงจันทร์!”

คะน้า: “เราจะกลับบ้านค่ะ ปีเตอร์ซัง”

ขับรถออกไปไม่นาน ปีเตอร์ก็เริ่มอาการ "จอดปั๊ม" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปั๊มที่ 1: “คะน้าจัง! จอด! ฉันต้องไปคุยกับ มาสคอตน้ำมัน! ฉันรู้สึกว่าเขาต้องการเพื่อนคุยเรื่องปัญหาชีวิตคู่!” (ปีเตอร์พยายามกอดเสาปั๊มที่มีโลโก้น้ำมัน)

คะน้า: “เขาเป็นโลโก้ค่ะ ปีเตอร์ซัง ไม่ใช่คน”

ปีเตอร์: “ไม่! เขาคือ เพื่อนรัก ของฉัน! ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเขาเหมือนที่ฉันทิ้ง เต้าหู้เย็น ไว้ในตู้เย็น!”

ปั๊มที่ 2: พอคะน้ากำลังจะขึ้นทางด่วน ปีเตอร์ก็พุ่งตัวมาที่เบาะหน้า

ปีเตอร์: “หยุดนะ! ฉันเห็นแล้ว! ป้ายบอกว่า... ทางด่วนนี้สำหรับคนอายุไม่เกิน 49 เท่านั้น! วัย 50 อย่างเราจะถูกปรับเป็นเงิน 10 ล้านเยน!”

คะน้า: “ไม่มีป้ายแบบนั้นนะคะ ปีเตอร์ซัง”

ปีเตอร์: “มี! มันเขียนด้วย ตัวอักษรของวิญญาณสาเก! เชื่อฉันสิ! เราต้องเลี่ยงไปถนนที่เต็มไปด้วย สิ่งมีชีวิตที่แวะปั๊มได้!”

คะน้าถอนหายใจยาว แล้วต้องขับลงจากทางด่วนตามความต้องการของ 'วิญญาณสาเก' ที่สิงอยู่ในตัวสามี

ปั๊มที่ 3: ปีเตอร์ยืนอยู่หน้าตู้กดน้ำ และพยายามยัดเหรียญบาทใส่ช่องรับธนบัตร

ปีเตอร์: “ช่วยด้วย! ตู้กดน้ำกำลัง ปฏิเสธความรัก ของฉัน! ฉันต้องการ น้ำแร่ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อชำระล้างบาปสาเกของฉัน!”

ปั๊มที่ 4: นี่คือปั๊มที่พีคที่สุด ปีเตอร์หายไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาพร้อมกับ ไม้กวาดพลาสติกอันเล็กๆ

ปีเตอร์: “นี่ไงคะน้าจัง! กิโมโน ตัวใหม่ของฉัน! ฉันจะใส่ไปทำงานวันพรุ่งนี้!”

คะน้า: (มองไม้กวาดด้วยสีหน้าเรียบเฉย) “นั่นมันไม้กวาดไว้กวาดเศษขยะนะคะ ปีเตอร์ซัง”

ปีเตอร์: “ไม่! มันคือ แฟชั่นชั้นสูง ของคนเมา! เธอไม่เข้าใจหรอก! ฉันจะใส่กิโมโนนี้เดินไปรอบๆ ออฟฟิศ!”

คะน้าจัดการเก็บไม้กวาดไว้ท้ายรถ และขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ

เช้าวันต่อมา...

ปีเตอร์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการเหมือนโดนรถบรรทุกชนที่ศีรษะ เขามองเห็น ไม้กวาดพลาสติก วางอยู่ข้างเตียง

“พระเจ้า...ฉันไปทำอะไรมาอีกแล้วเนี่ย...”

คะน้าเดินเข้ามาพร้อมอาหารเช้า และจิบ เบียร์ไร้แอลกอฮอล์ ที่เหลือจากเมื่อคืนอย่างสบายอารมณ์

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ปีเตอร์ซัง เมื่อคืนคุณบอกว่า ไม้กวาด คือ กิโมโน ตัวใหม่ของคุณ และคุณพยายามจะใส่ไปคุยกับรปภ.ที่ปั๊มด้วยค่ะ”

ปีเตอร์: “โอ๊ย! ไม่นะ! ฉันทำลายศักดิ์ศรีของวัย 50 ไปหมดแล้ว!”

คะน้า: “ไม่เป็นไรค่ะ และคุณยังบอกอีกว่า...เพราะฉันขับรถให้ คุณเลยดื่มเต็มที่เพราะคุณรู้ว่าฉัน ‘ไม่มีทางเมา’”

ปีเตอร์: (ตาโต) “ใช่! ฉันรู้ว่าเธอคอแข็ง! เธอแน่มากเลยนะที่รัก! ดื่มเบียร์ไปตั้งเยอะ ยังขับรถได้เทพขนาดนี้!”

คะน้าจิบเบียร์ของเธอ แล้วยิ้มอย่างลึกลับ “ก็แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ปีเตอร์ซัง...คืนนี้...ฉันจะกิน ซาชิมิ ที่บ้าน...ส่วนคุณไปหา มาสคอตน้ำมัน คุยเรื่องกิโมโนต่อนะคะ”

ปีเตอร์: “ไม่เอาแล้ววววววว!”