นิทานจากวักกะไน ปีเตอร์กับค่ำคืนโอเด้งหลงทางที่วักกะไน Love stories from Wakkanai

ณ เมืองวักกะไน (Wakkanai) ปลายเหนือสุดของฮอกไกโด ในช่วงที่ลมหนาวจากไซบีเรียพัดพาหิมะเม็ดเล็กๆ มาปกคลุมทุกอณู ซึ่งปีเตอร์ เว็บมาสเตอร์ชาวไทย เคยคุยโม้กับคะน้า ภรรยาชาวญี่ปุ่นว่า "โธ่เอ๊ย! ที่นี่มันแค่หนาวแบบเด็กๆ! ฉันเคยทำงานอยู่ที่วลาดีวอสตอคมาก่อนนะ! หนาวยิ่งกว่านี้อีก! นี่มันแค่ 'ซัมเมอร์' ของรัสเซียเอง!" ปีเตอร์ได้ย้ายมาอยู่บ้านกับคะน้าเป็นคืนแรก หลังจากที่ใช้ชีวิตในโรงแรมมาพักใหญ่

ปีเตอร์เคยชินกับความหนาวเย็นระดับติดลบอยู่แล้วเป็นธรรมดาของเขา... แต่ดันลืมไปว่าตอนอยู่รัสเซียเขาไม่เคยเมาสาเกจนลืมโลกแบบนี้ ที่ที่ไม่เคยเย็นชาสำหรับเขาจึงมีแค่ที่เดียวคือ สาเก และ ร้านโอเด้ง ริมทางที่ให้ความอบอุ่นแบบชาวบ้าน

คืนนั้น...

"โอ้โห! คุณลุงครับ! หัวไชเท้าโอเด้ง (Daikon) ของคุณลุงนี่มันซึมซับรสชาติจนเหมือนได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นทั้งประเทศเลยนะฮะ!" ปีเตอร์พูดเสียงอ้อแอ้ในร้านโอเด้งเล็กๆ ที่มีผ้าใบกันลมกางอยู่ เขายกแก้วสาเกร้อน (Atsukan) ขึ้นซดอึกใหญ่ ใบหน้าแดงก่ำราวกับเป็นโคมไฟในคืนเดือนมืด

คุณลุงเจ้าของร้านโอเด้งมองชายไทยที่พูดญี่ปุ่นปนไทยคำอังกฤษคำอย่างเอ็นดู "ฮ่าๆ หนุ่มน้อย! วันนี้เป็นวันแรกที่มาอยู่ที่วักกะไนใช่ไหม? ดื่มเข้าไปให้ร่างกายมันอุ่น! คืนนี้หิมะตกหนักนะ"

ปีเตอร์พยักหน้ารับอย่างร่าเริง เขากินไข่ต้มโอเด้งไปลูกที่สี่ กินปลาเส้น (Chikuwa) ไปชิ้นที่ห้า แล้วก็ไม่รู้ว่าสาเกไปแก้วที่เท่าไหร่...

"วักกะไน... วักกะไน... ที่เหนือสุด... บ้านเราอยู่ไหนน้า... คานะจัง..." ปีเตอร์พูดพึมพำเมื่อเขาเดินเซออกมาจากร้านโอเด้งตอนเกือบเที่ยงคืน

ประตูร้านโอเด้งที่เปิดแง้มอยู่เผยให้เห็นแสงไฟสลัวๆ และควันขาวที่ลอยออกมาจากหม้อโอเด้งอุ่นๆ ปีเตอร์ก้าวขาออกมากลางถนนที่ขาวโพลนด้วยหิมะกองสูง

ปัญหาคือ: บ้านใหม่ของคะน้ามันห่างจากโรงแรมเก่าแค่สามบล็อก แต่มันดูเหมือนกันไปหมด! บ้านญี่ปุ่นสมัยเก่าหน้าตาเหมือนกันเป๊ะ ประตูรั้วไม้ก็เหมือนกัน หน้าต่างก็เหมือนกัน แถมยังถูกปกคลุมด้วยหิมะจนรายละเอียดหายไปหมด!

ปีเตอร์พยายามทำตามสัญชาตญาณเว็บมาสเตอร์: การวิเคราะห์ข้อมูลและแก้ปัญหา

* จุดอ้างอิง?... จำได้ว่ามีเสาไฟฟ้า... แต่เสาไฟฟ้ามันก็เหมือนกันไปหมดทุกต้น!

* ป้ายบอกทาง?... ป้ายที่ไหนมองไม่เห็น! หิมะบัง!

* ความจำ?... สาเกมันขโมยไปหมดแล้ว!

"คานะจางงงงงง! เปิดประตูววววววว!" ปีเตอร์ตะโกนเสียงดังในความเงียบของเมืองที่หลับใหล

ทันใดนั้น ดวงตาที่พร่ามัวของเขาก็ปะทะเข้ากับสิ่งหนึ่ง...

"โอ้! นี่ไง! สัญลักษณ์เฉพาะตัว ของบ้านเรา!"

มันคือ... ตุ๊กตาหิมะ (Yukidaruma) ที่คะน้าปั้นไว้ตอนบ่าย มันเป็นตุ๊กตาหิมะที่ดูไม่ค่อยเป็นทรงกลมเท่าไหร่ แถมยังสวมผ้าพันคอสีชมพูสดใสที่ปีเตอร์จำได้ว่าเป็นผ้าพันคอเส้นโปรดของคะน้า!

ปีเตอร์คลานเข้าไปใกล้ตุ๊กตาหิมะอย่างรวดเร็ว "เจอนายแล้ว! เพื่อนซี้ของฉัน! พาฉันไปหาคานะจัง!"

เขาโอบกอดตุ๊กตาหิมะไว้แน่นแล้วพยายาม... ลากมันไปกับเขา

แน่นอนว่าตุ๊กตาหิมะก้อนยักษ์ไม่ขยับ

"ไม่เป็นไร... นายไม่ไหวใช่ไหม? ฉันแบกนายไปเองก็ได้!" ปีเตอร์พูดอย่างฮึกเหิม เขาพยายามอุ้มตุ๊กตาหิมะขึ้นมา แต่กลับเสียหลักล้มลงไปในกองหิมะข้างๆ รั้วบ้าน... ซึ่งจริงๆ แล้วคือบ้านตัวเอง!

เสียง "ตุ้บ!" ดังสนั่น ทำให้คะน้าที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาดู

คะน้าเปิดหน้าต่างบานเล็กๆ มองลงมา เห็นสามีชาวไทยของตัวเองนอนกอดตุ๊กตาหิมะตัวยักษ์อยู่หน้าบ้าน

"ปีเตอร์!" คะน้าตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ผสมผสานระหว่างความตกใจและความเอือมระอา "ทำอะไรน่ะ! นั่นมันตุ๊กตาหิมะนะ! และนั่น... คือหน้าบ้านเรา!"

ปีเตอร์เงยหน้าขึ้นอย่างงงๆ มองขึ้นไปเห็นภรรยาในชุดยูกาตะคลุมทับด้วยเสื้อหนาวขนฟู "อ้าว! คานะจัง! ฉันหาทางกลับบ้านไม่เจอเลยกอดเพื่อนซี้ตัวนี้ไว้เป็นกำลังใจ... นี่คือบ้านเราเหรอ? ฉันเก่งจริง! หาเจอจนได้!"

คะน้ามองไปที่ตุ๊กตาหิมะของเธอ ซึ่งตอนนี้มีร่องรอยการกอดอันอบอุ่น (และเหม็นสาเก) ของปีเตอร์อยู่เต็มไปหมด

"นี่น่ะเหรอที่นายเรียก 'สัญลักษณ์เฉพาะตัว'?" คะน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เข้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ตัวนายนี่เย็นเฉียบหมดแล้ว!"

ปีเตอร์ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนจะหันไปโบกมือลาตุ๊กตาหิมะ "ขอบใจนะ... ยูกิดารุมะจัง... นายคือพระเอกของคืนนี้จริงๆ!"

เมื่อปีเตอร์เข้ามาในบ้านและถูกบังคับให้นั่งแช่เท้าในน้ำอุ่น คะน้าก็บ่นยาวเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า "ไหนบอกว่าเคยชินกับความหนาวเย็นแบบรัสเซียแล้วไง?! คนที่ชินกับความหนาวจริงเขาไม่เมาจนหาบ้านไม่เจอในระยะแค่สามบล็อกหรอกนะ ปีเตอร์ซัง! ที่นี่มันวักกะไนนะ! ไม่ใช่พัทยา!"

ปีเตอร์ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า "ที่รัก... สาเกร้อนๆ มันทำให้ฉันมองโลกเป็นสีขาวโพลนไปหมดเลย... แต่ฉันดีใจนะที่อย่างน้อย... ฉันยังจำผ้าพันคอสีชมพูเส้นโปรดของเธอได้..."

"งั้นเหรอ..." เธอพูดเบาๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการหยิบเครื่องวัดอุณหภูมิมาจ่อหน้าผากปีเตอร์ "คราวหน้า! ถ้าอยากดื่ม! ให้ดื่มในบ้านเราเท่านั้น! ไม่งั้นฉันจะปั้นนายเป็น ตุ๊กตาหิมะเวอร์ชันไทย แล้วทิ้งไว้นอกบ้านจริงๆ ด้วย!"

ปีเตอร์ถึงกับสะดุ้ง แต่ในใจก็คิดว่า อย่างน้อยก็มีผ้าพันคอสีชมพูให้กอด

และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา... ปีเตอร์ เว็บมาสเตอร์ชาวไทย ก็จำบ้านใหม่ที่วักกะไนได้ขึ้นใจ เพราะทุกครั้งที่เขาเห็นตุ๊กตาหิมะที่ภรรยาปั้น เขาก็จะรู้สึกถึงกลิ่นสาเกและรสชาติแห่งความหลงทางที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดในคืนแรกของเขาที่ฮอกไกโด และเขาไม่เคยพูดถึงประสบการณ์ "ความหนาวแบบรัสเซีย" อีกเลย! #lover #story

Welcome To ร้อยแปดนิปปอนดอทคอม
WWW.108NIPPON.COM
LINE Official @108THAILAND มี @ ด้วยนะครับ

ส่วนลดที่พัก Agoda

       

โรงแรมซันรูท ซัปโปโร (Hotel Sunroute Sapporo)