ไปเที่ยววัดฤดูน้ำหลาก โปรแกรมเมอร์จอมขมังเวทย์108 (24 ชั่วโมง)

ตอนกลางคืน โปรดทราบ: นิทานเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาให้เกี่ยวข้องกับสถานที่จริงหรือเหตุการณ์ใด ๆ

ปีเตอร์โปรแกรมเมอร์มหาเวทย์: ราตรีสวัสดิ์ที่อยุธยา มันคือเวลา ตีสองครึ่ง ที่อากาศเย็นยะเยือกของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา แต่สำหรับ ปีเตอร์ โปรแกรมเมอร์มหาเวทย์, คะน้า ภรรยาสาวสุดแซ่บ และ ดอกรัก ลูกชายวัย 6 เดือน (ผู้ที่เพิ่งฟื้นจากความตายมาได้ไม่กี่เดือน—เพราะพ่อเขาเก่งเกินไป), เวลานี้คือ เวลาอาหารค่ำ ของพวกเขาพวกเขาตั้งวงล้อมรอบกองไฟสีฟ้าอ่อน ๆ ที่ปีเตอร์เสกขึ้นมาจากโค้ด Python บรรทัดเดียว ตรงลานโล่งข้างซากปรักหักพังของวัดโบราณแห่งหนึ่ง (ปีเตอร์ยืนยันว่า "โบราณสถานคือบรรยากาศที่ดีที่สุดสำหรับการ Debug สมอง")

คะน้า กำลังนั่งป้อนข้าวบดผสมคาถาเพิ่มพลังให้ ดอกรัก ที่นั่งอยู่ในเก้าอี้เด็กแบบพกพา ซึ่งตอนนี้ถูกล้อมรอบด้วย วงแหวนกันยุงแบบมิติทางเลือก ที่ปีเตอร์สร้างขึ้น

"ปีเตอร์" คะน้าเงยหน้าขึ้น "ฉันว่ารสชาติซุปมะเขือเทศมันแปลก ๆ นะ มันเหมือนมี Buffer Overflow ในรสชาติยังไงไม่รู้"ปีเตอร์กำลังง่วนอยู่กับการใช้แท็บเล็ต "iWand Pro Max" ของเขา เพื่อปรับแต่ง "อัลกอริทึมความกรอบของปลาทูย่าง" ที่ลอยอยู่กลางอากาศ

"อ๋อ นั่นเป็นเพราะฉันใส่ โมดูล 'มนต์มายาเพิ่มความฟิน' เวอร์ชัน Beta 1.2 เข้าไปน่ะ" ปีเตอร์ตอบโดยไม่มองหน้า "มันยังมีบั๊กเรื่องมิติที่สี่อยู่หน่อยนึง ตอนนี้ซุปอาจจะไปโผล่ที่ปี พ.ศ. 2310 บ้างเป็นบางหยด"

คะน้าถอนหายใจยาว "ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยวันนี้ก็ดีกว่าเมื่อกลางวันแล้ว"

กลางวันนั้นพวกเขาไปเที่ยว วัดท่าการ้อง เพื่อดูระดับน้ำตามความตั้งใจ เมื่อพวกเขาไปถึง ปีเตอร์ ก็ทำหน้าขมวดคิ้วมองระดับน้ำที่ค่อนข้างสูง

"คะน้า ดูสิ" เขาพูดพลางชี้ไปที่แม่น้ำ "ระดับน้ำมัน ไม่เป็นไปตามที่ฉันคาดการณ์ ในโมเดลการไหลของน้ำเวทย์มนต์ที่ฉันเขียนไว้เมื่อเช้าเลยนะ"

ก่อนที่คะน้าจะพูดอะไร ปีเตอร์ก็รีบดึง คีย์บอร์ดเรืองแสงแบบพับได้ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเริ่มพิมพ์รัว ๆ

"นี่แหละ บั๊ก! ต้องมีใครสักคนไปแก้ ตัวแปร 'ความชื้นสัมพัทธ์แห่งมนตรา' ในชั้นบรรยากาศแน่ ๆ ฉันต้อง Force Push การอัปเดตสภาพอากาศด่วน!"จู่ ๆ น้ำในแม่น้ำก็เริ่มลดระดับลงอย่างรวดเร็ว จนเห็นพื้นทราย และกลับมาอยู่ในระดับที่ปกติ ภายในเวลา 3 วินาทีพระและชาวบ้านแถวนั้นมองมาที่เขาอย่างประหลาดใจ ปีเตอร์ยักไหล่

"อ๊ะ! โทษที" ปีเตอร์พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ลืมใส่ 'If condition' ให้มันลดแบบค่อยเป็นค่อยไปน่ะ Hotfix แล้วนะ"

คะน้าส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ "ปีเตอร์ ที่รัก โค้ดคุณเก่งกว่ากฏฟิสิกส์ ก็จริง แต่ช่วยให้มันดูเนียนกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ? เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าคุณเป็น... เป็น... โปรแกรมเมอร์บ้า น่ะ"

กลับมาที่โบราณสถานยามดึก ดอกรัก หัวเราะเอิ๊กอ๊าก หลังจากเตะชามข้าวบดของตัวเองลอยขึ้นไปชนกับ ดาวเทียมขนาดจิ๋ว ที่ปีเตอร์ใช้จับสัญญาณ Wi-Fi จากดาวอังคาร

"โอ๊ย ดอกรัก! ชามข้าวบดฉันลอยไปถึง Galactic Hub แล้ว!" ปีเตอร์โวยวาย

คะน้าหัวเราะเบา ๆ "ไม่เป็นไรค่ะปีเตอร์ ฉันเสกชามใหม่ให้แล้ว" เธอโบกมือเบา ๆ ชามข้าวบดใบใหม่ก็ปรากฏขึ้น

ปีเตอร์มองภรรยาด้วยความรัก "นี่แหละที่รักของฉัน คู่หูมหาเวทย์ที่เก่งที่สุดในการดูแลลูก ขอบคุณนะที่ไม่ว่าฉันจะเสกคุณกับลูกกลับมาด้วยโค้ดที่ดูงง ๆ แค่ไหน คุณก็ยังรักฉัน" คะน้าส่งยิ้มหวาน "แน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้..." เธอพูดพลางดึงผ้าห่มวิเศษที่สามารถกันได้ทั้งฝนตกและ การรุกล้ำของวิญญาณ มาคลุมให้ดอกรัก

"...ปิดคอมพิวเตอร์ของคุณแล้ว ไปนอน ได้แล้วค่ะพรุ่งนี้คุณต้อง Decompile มนต์สะกดที่ทำให้ไฟในบ้านติด ๆ ดับ ๆ ตอนกลางวันนะคะ Good Night, My Bug-Fixer."

ปีเตอร์เก็บ iWand Pro Max เข้ากระเป๋า เขามองซากโบราณสถานยามค่ำคืนด้วยความอิ่มเอมใจ

"ราตรีสวัสดิ์ครับที่รัก ราตรีสวัสดิ์ครับดอกรัก"

แล้วครอบครัวมหาเวทย์นี้ก็นอนหลับไปใต้ท้องฟ้าอยุธยา ปล่อยให้ปลาทูที่ถูก อัลกอริทึมความกรอบล้ำมิติ ครอบงำยังคงลอยตัวอยู่เงียบ ๆ เหนือกองไฟสีฟ้าอ่อน ๆ... กรอบเกินไปจนไม่มีใครกล้ากิน