มหาเวทย์ 108 สมาธิขั้นสูง กับเรื่องวุ่นวายของอาจารย์หน่อง

           กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ยอดเขาเมฆาลอยอันเงียบสงบ (ที่จริงก็ไม่ได้เงียบสงบเท่าไหร่ เพราะมีเสียงอาจารย์บ่นทั้งวัน) มีสำนักวิชาเวทมนตร์ชื่อดังนามว่า "มหาเวทย์ 108 สมาธิขั้นสูง" ซึ่งสอนศาสตร์แห่งการใช้เวทมนตร์ผ่านการทำสมาธิขั้นสุดยอด อาจารย์ใหญ่ของสำนักคือ อาจารย์ "หน่อง" เมฆา ผู้ที่อ้างว่าบรรลุสมาธิขั้นที่ 108 แล้ว แต่ปัญหาคือ...แกเป็นคนสติหลุดง่ายมาก!

วันหนึ่งถึงคราวสอบปฏิบัติวิชา "การควบคุมธาตุด้วยจิต" อาจารย์หน่องได้สั่งให้นักเรียนทุกคนสร้าง "ลูกบอลไฟที่เชื่อฟัง""จำไว้! สมาธิคือหัวใจ! จิตต้องนิ่งดุจหินผา!" อาจารย์หน่องสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปสะดุดกับก้อนหินเล็กๆ ที่พื้น "โอ๊ย! หินบ้าอะไรเนี่ย ใครเอามาวาง!?"

นักเรียนคนแรกคือ "น้องนิ่ง" เด็กสาวผู้จริงจังที่สุด เธอหลับตา ทำสมาธิ นิ่งสนิทดุจพระพุทธรูป ลูกไฟสีแดงก่ำก็ลอยขึ้นมาอย่างสวยงาม นิ่งสงบ และควบคุมได้สมบูรณ์แบบ พอถึงคิว "เจ้าโจ๋" เด็กหนุ่มจอมกวน เขาตั้งท่าฮึดฮัด ทำสมาธิแบบลวกๆ แล้วพึมพำว่า "มาเลย! ไฟเออร์บอล!" แทนที่จะเป็นลูกบอลไฟ ลูกไฟของโจ๋กลับกลายเป็น "ลูกบอลไฟทรงโดนัทสีชมพู" ที่มีกลิ่นเหมือนสายไหม แล้วมันก็พุ่งเข้าชน... กระถางบอนไซสุดรัก ของอาจารย์หน่อง!

   "เห้ย! ลูกบอลไฟบ้าอะไรเนี่ย! มันคือ 'สายไหมเพลิงสีชมพู' ชัดๆ! และบอนไซฉัน!?" อาจารย์หน่องลืมสมาธิขั้น 108 ไปชั่วขณะ รีบวิ่งไปดูกระถางอย่างตื่นตระหนก

หลังจากเหตุการณ์ลูกไฟชมพู อาจารย์หน่องตัดสินใจสอนวิชา "เวทย์เคลื่อนย้ายมวลสารด้วยสมาธิ" เพื่อให้วิเศษไปเลย

"วิชานี้ต้องใช้สมาธิที่โคตร...โคตร...โคตร...สูง! เราจะย้าย...กาน้ำชา...จากตรงนี้...ไปวางบนโต๊ะตรงนั้น!" อาจารย์หน่องอธิบายพลางชี้

อาจารย์หน่องเริ่มทำสมาธิ หลับตาแน่น หน้าแดงก่ำ เหงื่อแตกพลั่ก! นักเรียนทุกคนกลั้นหายใจรอคอยปาฏิหาริย์!

พรึ่บ!  กาน้ำชาหายไปแล้ว! ทุกคนร้อง "ว้าว!" แต่แทนที่จะไปโผล่บนโต๊ะ... กาน้ำชากลับไปโผล่อยู่บนหัวของอาจารย์หน่อง! แถมน้ำชาร้อนๆ ก็ไหลย้อยลงมาตามหน้า! "โอ๊ย! ร้อนโว้ย! ทำไมมันมาอยู่บนหัวฉันได้! สมาธิฉันมันบกพร่องตรงไหนเนี่ย!?" อาจารย์หน่องโวยวาย น้องนิ่งผู้สังเกตการณ์อย่างถี่ถ้วนจึงพูดขึ้นมาว่า: "อาจารย์คะ...ตอนอาจารย์เริ่มทำสมาธิ...จู่ๆ อาจารย์ก็พูดพึมพำว่า 'อยากได้หมวกใบใหม่จัง' ค่ะ..."

ตกเย็นวันนั้น อาจารย์หน่อง เมฆา นั่งทำสมาธิอยู่ริมหน้าต่างอย่างท้อแท้ "ทำไมฉันถึงทำไม่ได้...ฉันฝึกมาเป็นร้อยปี! ฉันคืออาจารย์หน่องแห่งมหาเวทย์ 108 นะ!"  จู่ๆ มี ผีเสื้อตัวน้อย บินมาเกาะที่ปลายจมูกของอาจารย์หน่อง แทนที่จะปัดมันทิ้ง อาจารย์หน่องก็แค่...ปล่อยให้มันเกาะอยู่อย่างนั้น แล้วเขาก็เริ่มยิ้ม

ในขณะนั้นเอง! แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้น! พลังเวทย์มนตร์อันมหาศาลก็พลุ่งพล่านออกมาจากตัวเขา!

   อาจารย์หน่องได้บรรลุสมาธิขั้น 109: "สมาธิแห่งความเหม่อลอยที่สมบูรณ์แบบ" (The Perfect Absent-Minded Focus)

เขาลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม เวทย์มนตร์รอบตัวเขาสงบดุจผืนน้ำ! "อา...ฉันเข้าใจแล้ว!" อาจารย์หน่องประกาศเสียงดัง "กุญแจสู่สมาธิขั้นสูง ไม่ใช่การ บังคับ จิต...แต่คือการ ปล่อยให้เหม่อ อย่างมีสติ! เมื่อใดที่เราเหม่อแบบเต็มที่ เราก็จะไม่สนใจเรื่องอื่นใดอีกเลย!"

แต่ทันใดนั้น... แคร้ง!

อาจารย์หน่องหันไปมอง เห็นเจ้าโจ๋กำลังพยายามลองทำลูกบอลไฟสายไหมอีกรอบ แล้วมันก็พุ่งไปชน... หน้าต่าง บานที่อาจารย์หน่องเพิ่งพิง!

"เฮ้ย! หน้าต่างฉัน! ใครเป็นคนทำ!" อาจารย์หน่องรีบพุ่งไปดูหน้าต่างทันที ลืมเรื่องสมาธิขั้น 109 ที่เพิ่งบรรลุไปอย่างสิ้นเชิง

และนับตั้งแต่นั้นมา สำนักมหาเวทย์ 108 สมาธิขั้นสูง ก็ยังคงเป็นสำนักที่มีชื่อเสียงที่สุดในการสอนเวทมนตร์ แต่ก็ยังเป็นที่เลื่องลือที่สุดในเรื่องที่ว่า อาจารย์ใหญ่สติหลุดทุก 5 นาที ส่วนอาจารย์หน่อง? แกก็ยังคงพยายามทำสมาธิขั้น 109 ต่อไป...จนกว่าจะมีอะไรมากวนสมาธิแกเสียก่อน (ซึ่งก็คืออีกประมาณ 10 วินาทีถัดไปนั่นแหละ!)

ข้อคิดจากนิทาน: บางครั้ง...การพยายามตั้งสมาธิมากเกินไป ก็ทำให้สมาธิหลุดได้ง่ายกว่าเดิม!